مدح و ولادت حضرت زهرا سلام الله علیها
شـب فــرخـنـدهٔ مـیـلاد زهـراسـت فـروغ مـعـرفت ازمکــه پـیداست خــدا امـشب در رحـمـت گـشـوده غــــبــار از دیـــدۀ خــاتــم زدوده مـلائک در سـمــا تـسبیــح گـویان خـلایق در زمین تــوفیـق جـویان ســرور رحــمـة للـعالــمین اســت پیام آور ز حق روح الأمین است مـحـمـد! سِــرّ حـق را کـس نـداند حبـیـبـا حــق ســلامت می رسـانـد دو چشمت روشن از دیدار زهــرا بـهــشـت آئـیـنـه رخـســار زهــرا چــه زهــرا شـاهکـــار آفــریـنـش حیــا و معـرفـت او را گــزیـنـش چه زهــرا جـلــوۀ جــذاب هـسـتی چه زهـرا تـرجـمان حـق پـرستی چه زهرا آن که طاووس جنان است عـروس بــی مثـال آسـمـان است چه زهــرا از پـیـمـبـر یادگاراست زنـان را بهـتـرین آمـوزگار است چــه زهـــرا هـمـســرشـاه ولایـت مـــدال ســیـنــۀ خـــتــم رســالـت چه زهـرا کل هستی را دلیل است ارادتـمـنـد کـویش جـبـرئیـل است اگر یک لـحـظـه لبـهــایش بخـنـدد خــدا درهــای دوزخ را بــبــنــدد عجب گسترده خوانی حضرت دوست که عـالم ریـزه خوار سفرۀ اوست جهان مست از می گل فام زهراست علی خود جرعه نوش جام زهراست نـگـیــن زهـد در انـگـشـتر اوست عــفـاف و معـنویـت زیور اوست فــدک دیـبــاچــه ای از خاطـراتش جـهـان ســیـراب از آب فـراتــش قــمــر شــرمـنـده از انوار رویش جـهـانـی بـسـتـهٔ یـک تـار مـویش حــیــا در حـیـطــۀ کاشانه اوسـت ولا در چــار چـوب خـانـۀ اوست زلال اشــک در پـیـمــانــۀ اوست عـلـی هــم سـاقــی میـخانۀ اوست که زهرا خود؛خود آموز خدائیست خـدا را کـی دگـر با او جـدائیست قــیــام قــائــم از هـنـگـامـۀ اوست شـفـاعــت اولـیـن بـرنـامـۀ اوست چــو رو بــر آتش دوزخ بـگـیـرد بـه پـاس حـرمـتـش آتـش بـمـیـرد الا ای دخـــتــر خـتــم رســــالــت تـو را ســوگـنـــد بـــرشـاه ولایت تو گر مــا را نـبـخـشی وای بر ما بـه روز واپـسـیـن ای وای بر مـا غــلام درگـهــت خوش زاد هسـتم بـه امــیـد شـفـاعــت شــاد هـسـتم |